اینوتکس؛ نمایشگاه یا گردهمایی؟

رویداد اینوتکس، فستیوالی است که در طی ۱۳ سال اخیر برگزار شده است. این فستیوال شامل رویداد‌های مختلفی است که بازیگران صنعت‌ نوآری و فناوری را کنار هم جمع می‌کند. در ابتدا هدف این فستیوال فقط تبادل فناوری بود؛ اما از هفت سال پیش، اینوتکس توانست با راهبری درست «پارک علم و فناوری پردیس»، بیش از پیش بخش خصوصی را درگیر کند. امروزه نیز دبیرخانه اینوتکس از طرف بخش دولتی فقط سه عضو دارد و قسمت عمده کار بر عهده بخش خصوصی است که سالانه بیش از ۱۰۰ هزار نفر را در این رویداد گرد هم می‌آورند.

اینوتکس؛ بهانه‌ای برای بازدید عموم از پارک علم و فناوری پردیس

پارک علم و فناوری پردیس، زیر مجموعه معاونت علم و فناوری ریاست جمهوری است. بسیاری از شرکت‌های نوآور، دفاتر و کارگاه‌های خود را در این پارک تاسیس کرد‌ه‌اند. در روزهای عادی، عموم مردم به راحتی به این فضای جذاب دسترسی ندارند؛ اما اینوتکس فرصتی است تا همه افراد فعال و علاقه‌مند در اکوسیستم نوآوری، زیر یک سقف جمع شوند.
همه افرادی که در اینوتکس حضور می‌‌یابند، به سهم خودشان به اقتصاد دیجیتال کشور کمک خواهند کرد. از طرفی افراد می‌توانند از بخش محتوایی اینوتکس بهره ببرند؛ مثل کنفرانس‌ها و رویدادهایی که با هدف تبادل نظر، آموزش و ترویج مفاهیم کارآفرینی و نوآوری برگزار می‌شوند. در این رویدادها اطلاعاتی درباره چالش‌ها، آینده‌نگری و مطالب عمومی اکوسیستم استارتاپی به بازدیدکنندگان ارائه می‌شود.
در نهایت بازدیدکنندگان یک دید جامع نسبت به اکوسیستم فناوری و نوآوری کسب خواهند کرد و می‌توانند نحوه تعامل خودشان را با این اکوسیستم کشف کنند؛ آیا می‌خواهند کاربر باشند؟ تمایل دارند به عنوان نیروی کار در این حوزه فعالیت کنند؟ قصد سرمایه‌گذاری دارند یا صرفا می‌خواهند از ایده‌های بیش از ۴۰۰ شرکت دانش بنیان الهام بگیرند؟

اکوسیستم یا زیست‌بوم، جایگزین واژه صنف

برای بسیاری از افراد جای سوال است که چرا اینوتکس را با واژه اکوسیستم توصیف می‌کنیم و واژگان صنف یا پیشه را به کار نمی‌بریم؟ باید اینگونه به این سوال پاسخ داد که در اصناف، افراد در یک حرفه و صنعت با یکدیگر مشترک هستند؛ اما در زمینه فناوری و نوآوری این‌چنین نیست. در حوزه نوآوری، افراد در صنعت‌های مختلف از جمله لجستیک، خرده‌فروشی، مالی و… فعالیت می‌کنند؛ اما در «مدل‌های کسب‌وکار» مشترک هستند. از طرفی همه افراد فعال در صنعت نوآوری، به سمت مقصد مشخصی می‌روند؛ افزایش سهم نیروی اقتصاد دیجیتال در تولید ناخالص ملی. برای رشد این شاخص به اشتراک‌گذاری دانش، تعامل میان‌زیست‌بومی و اشتراک‌گذاری نیروی کار مستعد نیاز داریم که همه این موارد در اینوتکس تحقق می‌یابند.

در اینوتکس ۲۰۲۴ چه اتفاقاتی در راه است؟

اینوتکس، مجموعه‌ای از اتفاقات موازی است که افراد می‌توانند بر اساس تمایل‌‌شان، تمام یا بخشی از آ‌ن‌ها را تجربه کنند. اگر مایل بودید تمام این اتفاقات را ببینید، می‌توانید از محتوای ضبط شده بهره ببرید که به صورت زنده نیز در وبسایت قرار می‌گیرد؛ البته حضور فیزیکی در اینتوکس مزایای بیشتری دارد؛ مثل فرصت شبکه‌سازی و تعامل.
در اینوتکس ۲۰۲۴، شاهد غرفه‌های فراوانی خواهیم بود. تقریبا ۷۰ درصد غرفه‌داران صاحبان محصول یا خدمات دانش‌بنیان هستند؛ بعضی از آن‌ها نیز سرمایه‌گذار یا حتی مسئولان حکمرانی هستند؛ مثلا مجلس شورای اسلامی و وزارت ارتباطات به عنوان بخش رگولاتوری اکوسیستم در این رویداد غرفه دارند.
غرفه‌ها تنها بخش قابل‌‌توجه اینوتکس نیستند، در این رویداد بیش از ۲۵۰ کارشناس روی استیج‌ها می‌روند و بحث‌های داغی درباره فرهنگ کارآفرینی، چالش‌ها و تجربیات آن مطرح می‌کنند. بسیاری از این استیج‌ها بین‌المللی هستند و به زبان‌های خارجی اجرا می‌گردند؛ اما ترجمه فارسی همزمان هم ارائه می‌دهند.

عموم مردم، خانواده‌ها و دانش‌آموزان چه دستاوردی از این فستیوال خواهند داشت؟

فستیوال اینوتکس ۲۰۲۴، تورهایی ویژه برای بچه‌ها و خانواده‌ها برگزار می‌کند. در این تورها خانواده‌ها می‌توانند نسل بعدی کار را از نزدیک ببینند و آینده شغلی فرزندانشان را تجسم کنند. سایر افراد عادی نیز باید به یاد داشته باشند که اکوسیستم نوآوری و فناوری توسط افرادی مشابه خودشان ساخته شده است. هر مسیری، شروعی دارد و حضور در اینوتکس، می‌تواند قدمی برای ورود به اکوسیستم نوآوری و فناوری باشد.

نوشته گفت‌وگو با رضا غیابی در رادیو جوان درباره اینوتکس اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

مصاحبه رضا غیابی در پادکست اکنون

تجربیات کاری داخل ایران و خارج ایران

یکی از اولین موضوعاتی که در اپیزود ۳۰ پادکست اکنون مطرح شد، تجربیات کاری بین‌المللی رضا غیابی بود. وی قبل از تشریح این تجربیات در پادکست، درباره مرزهای ذهنی خودش صحبت کرد. او پاسخ داد که همواره سعی می‌کند این تقسیمات مرزی بین کشورها را نادیده بگیرد. همه ما ساکن کره زمین هستیم؛ اما روزی سیاست‌مدارها تصمیم گرفتند با ساختن پاسپورت و روادید، این مرزها را بین انسان‌ها بسازند. متاسفانه مرزهای ایران نسبت به سایر نقاط دنیا، ضخیم‌تر است؛ با این حال انسان هرگز به این قلمروها محدود نیست. افراد می‌توانند در کشوری زندگی کنند که به آن عشق می‌ورزند و در کشوری کار کنند که پروژه‌های ایدئالشان را دارد! پس از این مقدمه، وی از تجربیات کاری بین‌المللی‌اش گفت.

تجربیات کاری بین‌المللی

اغلب فعالیت‌های کاری غیابی در خارج از ایران، به واسطه پروژه‌های مشاوره و تحقیق بوده‌اند. او هفت سال از زندگی کاری‌اش را مشاور (Consultant) پروژه‌های تحقیقاتی بود و از همین طریق با مجموعه سی استارتز (C-Stars) آشنا شد و برای مقطع فوق‌لیسانس به دانشگاه پلی تکنیک فدرال لوزان سوئیس راه یافت. کار در این کشور باعث آشنایی با کشور همسایه، یعنی لیختن‌اشتاین شد. در این کشور کوچک، وی به طور مستقیم با قشر نخبه کاری‌شان ارتباط برقرار کرد.
در طی این سال‌ها، غیابی در موقعیت‌هایی مثل «انجمن دوستی ایران و هلند» و «انجمن دوستی ایران و فرانسه»، فرصت داشت تا ارتباط تجاری بیشتری بین افراد فعال در اروپا و ایران برقرار کند؛ اما شرایط اقتصادی، فرهنگی و سیاسی کشور اجازه نمی‌داد این ارتباط محقق شود.

با وجود تمام موانع، خوشبختانه تجارت زبان سیاست را نمی‌فهمد و همچون آب راه خودش را پیدا می‌کند. غیابی نیز با وجود این که در شرایط مختلف مسیر خودش را پیش رفت؛ اما معتقد است نباید او را با پروژه‌هایش بشناسند؛ زیرا کسی که فاقد تفکر است، به پروژه‌هایش شناخته می‌شود. به علاوه وی در این پادکست گفت پروژه‌های قبلی را چندان مهم نمی‌‌پندارد و معتقد است پروژه‌های مهم‌تری در پیش هستند.

تداکس تهران و نحوه شکل‌گیری‌ آن

غیابی در پادکست اکنون مسیر شکل‌گیری تداکس تهران را توضیح داد. در کل ۴۰ سال است که تد در سراسر جهان، کنفرانس برگزار می‌کند. این سازمان برای اولین بار کشف کرد که ترکیب کنفرانس و تئاتر، نتیجه مثبتی در پی دارد؛ همچنین اولین سازمانی بود که میان‌رشته‌ای کار کرد و سه دنیای تکنولوژی، سرگرمی و طراحی را در هم آمیخت. این کنفرانس آن‌قدر موفق بود که در سال ۲۰۰۸ عده‌ای از تد درخواست کردند تا اجازه دهد باقی مردم هم از این فرمت استفاده کنند و برنامه‌های مشابه بسازند. فرمت جالبی که در کمتر از ۱۸ دقیقه، بدون داستان‌سرایی به ایده اصلی می‌پردازد و پذیرفتش برای مخاطب آسان است.
تد در پاسخ به این درخواست، برنامه‌ای به نام تداکس ساخت و برندش را با یک سری اصول، فرانچایز کرد. این سازمان به طور رایگان به داوطلبان مجوز اهدا می‌‌داد. در ابتدا خیلی از افراد هیجان‌زده شدند و برای دریافت این پراونه اقدام کردند؛ اما تعداد کمی از آن در این مسیر باقی ماندند. یکی از اولین لایسنس‌ها را آقایی به نام جورجیو در دبی دریافت کرد؛ بنابراین افرادی که در مجموعه او کار می‌کردند به این فکر افتادند که چرا این مجوز را برای تهران و کیش دریافت نکنند؟

شروع کار رضا غیابی در تداکس تهران

چند فرد مختلف ایرانی برای دریافت مجوز تد اقدام کردند تا سرانجام در سال ۲۰۱۳ اولین تداکس در ایران برگزار گردید و غیابی نیز به عنوان داوطلب در این تیم استخدام شد. در آن زمان او به عنوان دربان در دانشگاه امیرکبیر به میهمانان خوشامد می‌گفت؛ اما در همان ایونت برای مجری اتفاقی پیش آمد و او مجری‌گری هم کرد. این روند ادامه یافت و وی بابت علاقه و سخت‌کوشی‌اش، این پیشنهاد را دریافت کرد که به عنوان هم‌برگزار کننده تیم فعالیت کند.

بعدها هم غیابی از طرف سازمان تد برگزیده شد و با اسپانسر در کنفرانس اصلی تد شرکت کرد و از تجربیات آن‌ها بسیار آموخت. پس از بازگشت به ایران، سعی کرد آموخته‌هایش از رویداد اصلی تد را در تداکس تهران پیاده کند. اعضای تیم تداکس تهران، خودشان محصولاتی که نیاز داشتند را ساختند و کارگردانی، تصویربرداری و صدا‌برداری‌شان را ارتقا بخشیدند. آن‌ها حتی در این مسیر محصولاتی ساختند که در حال حاضر سرمایه‌گذار بین‌المللی دارد!

تداکس تهران و اهمیت آن

یکی از سوالاتی که در پادکست اکنون از غیابی پرسیده شد، علت اهمیت تداکس تهران بود. تداکس تهران مهم است؛ چرا که ما در ایران به شدت دچار فقر ایده هستیم و هر روز فقیرتر می‌شویم. ایده بسیار قدرت‌مند است؛ بزرگ‌ترین اتفاقات جهان مثل جنگ جهانی اول یا ابداع واکسن کرونا، همگی حاصل یک ایده هستند. تمدن‌های قدرتمند دنیا حول ایده‌هایشان شکل گرفته‌اند. چه بسا قبل از شکل‌گیری این جهان هم فقط یک ایده وجود داشته اشت!
متاسفانه ایده‌‌پردازی در ایران در مسیر نزولی است و افراد دچار روزمرگی شده‌اند. در روزمرگی آدم‌‌ها فقط دنباله روی ایده‌های دیگران هستند؛ در صورتی که باید با شعور و تفکر خودشان ایده‌ها را برگزینند و آن‌ها را قوام ببخشند و تولید کنند.
ما در کشور اصرار بر افزایش تولید داریم اما ایده‌ها را به طور سیستماتیک از بین می‌بریم؛ چرا که غیر متعارف فکر کردن را گناه می‌دانیم. تمام این موارد لزوم ایجاد جایی برای بیان و شنیدن ایده‌های خوب را افزایش می‌داد. خوشبختانه یک تیم آرزومند فراهم شد تا این مکان را بسازد و غیابی آن را گسترش داد. در کل تا به حال حدود ۴۵۰ نفر در این ۱۱ سال فعالیت تیم تداکس تهران برای کار داوطلب شده‌اند. چند لایه بودن تیم باعث می‌شود افراد بتوانند با انتخاب خودشان از دو روز تا هفت سال در این تیم حضور داشته باشند. به گفته غیابی هرکس بیشتری برای تداکس تهران کار می‌کند، این مجموعه بیشتر متعلق به خود او است.

ریشه کلمه فرصت‌آفرین

در پادکست اکنون، رضا غیابی توضیح داد که عنوان فرصت آفرین از کجا نشأت می‌گیرد. همه‌چیز به یک شاخص کلیدی عملکرد (KPI) در زمینه روابط خارجی ایران در لابی هتل استقلال برمی‌گردد. زمانی که غیابی در این مکان در حال نوشتن یک کتاب بود، همواره صدای مکالمه افراد ایرانی، چینی و اروپایی را در پس‌زمینه کارش می‌شنید. در همان حین اتفاقی متوجه شد، دو میز مختلف می‌توانند تا چه حد مشکلات یکدیگر را حل کنند. در همین نقطه بود که دریافت چه‌قدر «فرصت کشف‌نشده» میان آدم‌ها وجود دارد. افرادی که ساعت‌ها پرواز می‌کنند و برای دیدار شخصی خاص به این هتل می‌آیند، در اصل افراد بسیار مهمی را هرگز نمی‌بینند و از وجود آن‌ها خبر ندارند.
یک مدل از کار مشاوره نیز همین است که با ترکیبی از اتفاقات، مشکلی را حل کنید. شبکه‌ای از افراد، شرکت‌ها و اتفاقات را در کنار هم قرار دهید تا منابع مورد نیاز برای حل مشکل را تامین کنید. غیابی همان شخصی شد که این منابع را کنار یکدیگر ارائه می‌دهد. او از آن پس درباره کلمه فرصت‌ آفرین کتاب ترجمه کرد، کتاب نوشت و آن را برای عنوان شغلی‌اش برگزید. غیابی می‌گوید این کلمه را برای اولین بار کر اندرسون بیان کرد؛ اما من این کلمه را زندگی کردم.

مفهوم پیچیدگی خوب (Good complexity)

در زندگی امروز، همه در تمنای سادگی هستند. متاسفانه تیترهایی مثل «سه کار برای میلیونر شدن»، مخاطبان زیادی را جذب می‌کند. شبکه‌های اجتماعی همه‌چیز را ساده می‌کنند و تقلیل می‌دهند؛ برای مثال افراد سعی می‌کنند در یک توییت، شرایط اقتصادی ایران را توضیح دهند!
در نقطه مقابل این سادگی، مفهوم «پیچیدگی خوب» مطرح می‌شود. این مفهوم به این معناست که نباید به دنبال راه حلی مشخص باشیم؛ بلکه باید مجموعه‌ای از کارها را انجام دهیم و به یک رویکرد دست یابیم. رویکرد مجموعه‌ای از اصول است که باعث می‌شود رفتارهای پیچیده‌مان را هماهنگ کنیم.
فرآیند هر کاری از سه بخش تشکیل می‌شود؛ شروع، انجام و پایان. امروزه اغلب مردم درگیر چگونگی انجام دادن کارها و دستور‌العمل‌ها می‌شوند؛ اما افراد هوشمند بیشتر به چرایی می‌اندیشند که در شروع و پایان قرار دارد. چنین افرادی از پیچیدگی‌ خوب استقبال می‌کنند.

مفهوم نخبه (Elite)

درباره مفهوم الیت یا نخبه باید بیشتر سوال کرد و کمتر جواب داد؛ چرا که پرسیدن محل شروع تفکر و جواب دادن محل پایان آن است. جامعه نیز باید شروع به تفکر درباره کیستی نخبه کند. غیابی در توصیف نخبه، به این سوال می‌پردازد که چطور جامعه را در جهت مثبت تغییر دهیم؟ پاسخ این است که باید با قشر نخبه جامعه در ارتباط باشیم.
نخبه در لغت به معنای برگزیده است؛ برگزیده‌ای که آزادی عمل موثر دارد. کومیتاس، پدر موسیقی ارمنستان، مثال خوبی برای قشر نخبه است. در زمان نسل‌کشی ارامنه توسط ترک‌ها، وی را به زندان انداختند. او پس از آزادی با کتابخانه خالی و نت‌های از بین رفته‌اش مواجه شد و این موسیقی‌دان بزرگ، به ناگهان در سکوتی عمیق فرو رفت. تا زمان مرگ نیز در بیمارستانی روانی در فرانسه بستری شد.
حمله مغول‌ها به تبریز و بردن هزاران صنعت‌گر نیز یک مثال دیگر است. در تمام این موارد آزادی عمل موثر از قشر نخبه جامعه گرفته شد. یک جامعه نیز بدون این گروه، بخش عظیمی از فرهنگ و هویتش را از دست می‌دهد. هر جامعه‌ای که مسیری می‌رود که نخبگانش طی کنند.

حرکت در شرایط ابهام

ابهام، ویژگی خاک کشور ما است. فردا صبح نمی‌دانیم قدرت پول ملی‌مان در چه وضعیتی است؛ و این ابهام شدیدا به احساس امنیت ما ضربه می‌زند. میل به دانستن آینده، یکی از زیرشاخه‌های نیاز به امنیت است که در طبقه دوم نیازهای مازلو قرار دارد. ما احتیاج داریم از تداوم ارضای نیازها و امنیت‌مان مطمئن باشیم. چه کسی می‌تواند با این نیاز غریزی برای برطرف شدن ابهام، مقابله کند؟ افراد رهبر!
در فضای کار، یک رهبر واقعی فضای مبهم را به جان می‌خرد و چشم‌انداز نسبتا مشخصی را برای افراد سازمان به تصویر می‌کشد. کارآفرینان با بازار مبهم دست و پنجه نرم می کنند؛ اما حقوقی ثابت و مشخصی به کارکنانشان می‌دهند؛ بنابراین یادگیری مهارت تحمل ابهام برای مدیران ضروری است.

نقش استراتژیست کسب‌‌ و کار

رضا غیابی در پادکست اکنون، از نقش‌های مختلف مشاور در سازمان گفت؛ برای مثال مشاور می‌تواند نقش یک کوچ، منتور یا ادوایزر را در شرکت ایفا کند. غیابی نیمی از زندگی کاری‌اش را به عنوان ادوایزر فعالیت کرده است؛ نقشی که استراتژی کسب‌وکار را ارائه می‌دهد. استراتژیست کسب‌وکار باید در قالب‌های مدیریتی مشخص، استراتژی برند را طرح‌ریزی کند. منظور از استراتژی، مجموعه‌ای از راهکارها است که به بیزینس کمک می‌کند با استفاده از ابزار‌های مدیریتی و نت‌ورک، از نقطه‌ A به نقطه B برسد.
در نقد صنعت مشاوره مدیریت کشور، غیابی به کمبود یک نهاد خاص برای سازماندهی این حوزه اشاره می‌کند. اغلب مشاوران مدیریت باید فریلنسری کار کنند؛ در حالی که اگر به این صنعت رسیدگی شود، اقتصاد کشور می‌تواند پیشرفت‌های فراوانی داشته باشد.
به افرادی که از مشاور کمک می‌گیرند نیز نقد‌هایی وارد است. آن‌ها باید تقاضای خودشان را حرفه‌ای‌تر ارائه دهند. سازمان‌ها باید بدانند دقیقا به کدام یک از انواع مشاور از جمله کوچ، منتور یا ادوایزر احتیاج دارند؛ همچنین لازم است از نیاز فعلی کسب‌وکارشان آگاه باشند. آیا قصد توسعه دارند؟ می‌خواهند نظر یک خبره را درباره کسب‌وکارشان بشنوند؟ برند یک مشاور خاص را می‌خواهند؟ نیاز دارند یک تیم برایشان تحقیق کند؟ هر کدام از این اهداف، به طور مستقیم روی انتخاب مشاور تاثیر می‌گذارد.
انتهای این بحث در پادکست اکنون، غیابی اشاره کرد که مشاور معجزه‌گر نیست! صاحبان کسب‌وکار باید شروع، پایان و نحوه انجام پروژه را دقیق تعریف کنند. اگر هم نیاز به اطلاعات دقیق‌تر دارند، باید از یک تیم، درخواست تحقیق کنند. سپس مشاور چندین آینده ۳ ماهه، ۶ ماهه و ۱ ساله برای سازمان ترسیم می‌کند تا کارفرما از بین آن‌ها انتخاب کند و مشاور مسیر را نشان دهد. تا زمانی که صورت مسئله شفاف نیست، نمی‌توان از مشاور راه‌حل خواست.

مرز پختگی

آخرین سوالی که در پادکست اکنون از رضا غیابی پرسیده شد، این بود که مرز پختگی کجاست؟ غیابی این گونه پاسخ داد: زمانی که آرام گرفتید! این آرام گرفتن با انزوا یکسان نیست و به معنای تمرکز روی پیشرفت و کار است. پختگی حتی به سن انسان‌ها نیز مربوط نیست. گاه یک کودک می‌تواند در برخی زمینه‌ها به پختگی برسد. همه‌چیز به سبک زندگی، جهان‌دیدگی و ارتباطات اجتماعی فرد دارد.
اگر انسان قائل به اصالت باشد، به پختگی خواهد رسید. هر پدیده‌ای اصالت خودش را دارد؛ یعنی می‌تواند در جهت وظایف اعلایش پیش رود. اصالت بدن می‌تواند در مراقبت از تغذیه و سلامتی‌ تجلی یابد. در گوش، اصالت موسیقی‌هایی است که می‌شنویم. اصالت زبان، ادبی است که رعایت می‌‌کنیم. در مغز، تعقلات و در روح معنویت‌مان اصالت است.
پختگی نتیجه رفتاری مستقیم نیست؛ بلکه باید در موقعیت‌های مختلف به دست بیاید. برای مثال اگر بخواهید صادق باشید، باید ابتدا در دوراهی صداقت و دروغ قرار بگیرید، سپس صداقت را انتخاب کنید. کار قسمت مهمی از زندگی و تعاملات اجتماعی است که ما را در این دوراهی‌ها و چندراهی‌ها قرار می‌دهد تا فرصت یابیم اصالت را انتخاب کنیم و پخته شویم.

نوشته مصاحبه با رضا غیابی در پادکست اکنون اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

موضوع اول: تداکس

موضوع دوم: فضای استارتاپی در ایران

نوشته لایوکست با رضا غیابی؛ تداکس تهران، استارتاپ‌ها اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

اپیزود چهار پادکست دیالوگ با حضور رضا غیابی

چطور در مذاکرات و جلسه‌های کاری تاثیر‌گذار باشیم؟

برای این که نه شنیدن در مذاکرات کاری را به حداقل برسانیم؛ تنها یک راه وجود دارد:
فقط چیزهایی که عمیقا به آن‌ها باور داریم را بر زبان بیاوریم.
حرف‌های ما باید این قابلیت را داشته باشند که با تمام وجود و بدون ذره‌ای تردید، از آن‌ها دفاع کنیم. تسلط بر فنون مذاکره به معنی فروش هر محصولی به هر فردی نیست؛ زیرا ما برای چیزی که نسبت به آن مشتاق و مصمم نیستیم، مذاکره‌کننده خوبی نخواهیم بود. به علاوه اعتماد‌‌سازی نتیجه همدلی است.
بایستی ماجرا را از دید طرف مقابل مذاکره هم ببینیم و صرفا در پی اثبات حقانیت خود یا فروش موفق نباشیم. آخرین نکته‌ای که برای تاثیر‌گذاری در مذاکرات به کمک ما می‌آید، نحوه‌ای است که خودمان را معرفی می‌کنیم. فراموش نکنید که هنگام معرفی خودتان، سمت شغلی یا تحصیلات‌ را در درجه دوم اهمیت قرار دهید. اولویت، ویژگی‌های شخصیتی و وجودی شما به عنوان یک انسان است. با رعایت تمام این اصول، می‌توانیم مذاکرات کاری را به نحو احسن جلو ببریم.

محیط اطراف ما تا چه اندازه تصمیمات و فعالیت‌های روزمره‌مان را تحت تاثیر قرار می‌دهد؟

هیچ فردی نمی‌تواند ادعا کند که مطلقا روی محیط تاثیری نمی‌گذارد و از آن تاثیری نمی‌پذیرد. آن چه در محدوده اختیارات ما قرار دارد، ایجاد تعادل بین میزان تاثیر‌پذیری و تا‌ثیر‌گذاری‌مان است. تاثیرات متقابل بین ما و محیط، به زیست‌بومی برمی‌گردد که از کشور، خانواده، جامعه، شرایط اقتصادی، فرهنگی و سایر عوامل ساخته می‌شود.
ما برای تغییر زیست‌بوم خود، از اراده و اختیار برخورداریم؛ بنابراین با تغییر زیست‌بوم، می‌توانیم آزادانه تاثیرات محیط بر زندگی‌مان را نیز کنترل کنیم. رشته تحصیلی یا تخصص ما، دوستانمان، الگوهایی که برای زندگی برگزیدیم، اطلاعات ورودی مغز و خروجی که به جامعه ارائه می‌دهیم، همه جلوه‌‌هایی از اختیار ما بر زیست‌بوم‌مان هستند.

چطور احساس رضایت از زندگی را در خود حفظ کنیم و به مسیرمان ادامه دهیم؟

مثبت‌گرایی افراطی، هرگز پیشنهاد نمی‌شود؛ چرا که همواره بر انرژی مثبت تاکید می‌کند. انرژی پدیده ثابتی نیست و همان‌طور که به سرعت پدید می‌آید، سریعا هم از بین می‌رود. ما باید کاریزما را جاگزین انرژی کنیم.
شخصی که کاریزما دارد هدف غایی خودش را می‌داند؛ بنابراین حتی افتان و خیزان هم به نقطه مدنظرش می‌رسد. با کاریزما حتی روزهای منفی و ناراحت‌کننده را هم به عنوان بخشی از مسیر می‌پذیریم. سپس درباره درسی که می‌توانیم از شرایط سخت یاد بگیریم و فرصت‌های نهفته در آن موقعیت‌ها، می‌اندیشیم.

فضای استارتاپی ایران در حال حاضر به چه سمت و سویی می‌رود؟

بهترین توصیف برای وضعیت فعلی اکوسیستم استارتاپی ایران، یک «نوجوان در حال بلوغ» است. اکوسیستم استارتاپی ما دقیقا مانند یک نوجوان به سرعت رشد می‌کند؛ اما گاهی در مسیر دچار ابهام می‌شود.
در حال حاضر توجه مردم و دولت به استارتاپ‌ها جلب شده است و درباره فعالیت‌های دانش‌بنیان و استارتاپی سخن می‌گویند؛ اما چگونگی تعامل با این استارتاپ‌ها هنوز گنگ است. یوزر‌ها نمی‌دانند چطور بهترین استفاده را از خدمات استارتاپی داشته باشند، استارتاپ‌ها نیز نمی‌دانند بهترین نحوه ارتباط با مشتریان چیست. از طرفی سرمایه‌گذاران که اکثرا تجربه تجارت در مسکن را دارند، نسبت به سرمایه‌گذاری روی آدم‌ها دانش و صبر کافی را ندارند.
در وضعیت فعلی اکوسیستم استارتاپی ایران، بهترین راهکار این است از این نوجوان مراقبت کنیم، جلوی هیجانی عمل کردنش را بگیریم و بیشتر به خلق ارزش آن بیندیشیم.

کتاب های معرفی شده در قسمت چهارم پادکست دیالوگ

• Together Is Better – Simon Sinek
• Start With Why – Simon Sinek
• The Paradox of Choice – Barry Schwartz
• Why We Work – Barry Schwartz

نوشته رضا غیابی میهمان حامد جعفری در پادکست دیالوگ اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

پادکست بهترین خودت شو با حضور رضا غیابی

راز تزلزل‌ناپذیری در شرایط بحرانی کشور، نوآوری است

با مطالعه تاریخ، درمی‌یابیم که هر انسانی، در هر بازه زمانی و در هر موقعیت جغرافیایی، می‌تواند شرایط کشور خودش را بحرانی ارزیابی کند! طبعا یک کشور به عنوان مکانی با میلیون‌ها نفر جمعیت، هیچ‌‌وقت کاملا به دور از آشفتگی نخواهد بود؛ البته در برهه‌های خاصی از تاریخ، مثل وضعیت اقتصادی نامطلوب، این بحران‌ها ملموس‌تر احساس می‌شوند.
بسیاری از افراد بدون در نظر گرفتن بحران به عنوان پدیده‌ای طبیعی و قابل‌‌انتظار، راه حل نهایی را صرفا خروج از کشور می‌دانند؛ این درحالی است که بعضی از چالش‌ها منحصر به ایران نیست و متعلق به مردم ایرانی است.
ایرانیان مقیم خارج از کشور نیز می‌توانند به خاطر شرایط بحرانی داخلی، با مشکلات مختلفی روبه‌رو شوند. ملیت ما اکتسابی نیست؛ بنابراین به جای فرار یا مقابله، باید نحوه زیست کردن با آن را بیاموزیم. با این دیدگاه دیگر در شرایط بحرانی کشور، نه متوقف می‌شویم و نه به انکار دست می‌ز‌نیم.
ما باید به عنوان یک فرد ایرانی، بحران‌های کشور خودمان را بشناسیم و بپذیریم که نسبت به آن‌ها آسیب‌پذیر هستیم. پس از رسیدن به این بینش، می‌توانیم به سراغ تنها راه حل موجود برای غلبه بر این تلاطم برویم؛ نوآوری!
منظور از نوآوری انجام دادن کارهایی که هرگز انجام نشده‌اند یا پیاده‌سازی کار‌های تکراری با روشی نوین است. قشر نخبه جامعه باید در این مسیر پیشتاز باشند و فرهنگ نوآوری را در کشور جا بیندازند. این قشر می‌توانند با ایجاد فرصت‌های شغلی جدید، سبب شوند که باقی افراد جامعه علاوه‌بر کسب درآمد، با رضایت و افتخار به خودشان ببالند.

در وضعیت نامطلوب روحی، منابع درست را برای افزایش انرژی برگزینیم

به غیر از شرایط بحرانی جامعه، شرایط روحی نامطلوب هم مانع بزرگی در راه رسیدن به اهداف است. سوال اینجا است که در موقعیت‌های دشوار زندگی، به سراغ چه منابعی برویم تا حالمان را بهبود ببخشیم و انرژی لازم برای استمرار کارهایمان را به دست آوریم؟
قبل از این که بدانید به سراغ چه منابعی بروید، بهتر است بدانید که باید از کدام منابع به شدت دوری کنید. سخنان انگیزشی و انرژی‌فروش‌ها را کنار بگذارید؛ چرا که با مصرف مواد مخدر هیچ‌ تفاوتی ندارند!
سخنرانی انگیزشی مانند یک مسکن روانی است که بعد از مصرف آن، مقدار زیادی دوپامین در بدن‌تان ترشح می‌شود. طبیعتا ممکن است به مدت کوتاهی احساس خوشحالی کنید؛ اما شک نکنید که به زودی الگوی غم، فعال‌تر از همیشه به زندگی‌تان بر خواهد گشت!
اگر می‌خواهید واقعا بتوانید بر وضعیت روحی نا‌مطلوب‌ خود غلبه کنید، باید به دنبال سر منشأ بگردید. خودتان را تحلیل کنید، از خودتان درباره چرایی ناراحتی‌تان سوال بپرسید و علت را بیابید. برای حل هر چالشی، یافتن علت حداقل ۵۰ درصد مسیر است؛ زیرا در دنیای مادی روابط علت و معلولی حاکم هستند.
اکثر ناراحتی‌های ما در فضای کاری نیز به دنبال ناآگاهی از علت کار کردنمان است.‌ اگر به معنای واقعی رهرو کاری باشیم، حتی ناراحتی‌های ما در آن مسیر نیز معنا‌دار می‌شوند. در مسیر درست، ناراحتی رفتاری کاملا طبیعی است و از تعادل روانی ما خبر می‌دهد. اشک‌ها نیز می‌توانند در مسیر هدف و بخشی از مسیر غایی ما باشند.
در کنار علت‌یابی که راه‌کار اصلی برای غلبه بر مشکلات روحی است، می‌توانیم از راه‌‌حل‌های مکمل دیگری هم کمک بگیریم:

• با دوستان قابل‌اعتماد و افراد مهم زندگی‌مان صحبت کنیم.
• پدیده‌هایی که در محدوده کنترل‌ ما هستند را بشناسیم تا بتوانیم به بهترین شکل از آن‌ها سود ببریم؛ همچنین با شناسایی پدیده‌های خارج از دایره کنترل‌مان، از نگرانی و ناراحتی درباره آن‌ها بپرهیزیم.
• داشته‌های‌ خود را بازبینی کنیم تا بفهمیم چطور می‌توانیم از آن‌ها برای حل مشکلات استفاده کنیم.

در دام پیش‌فرض‌های غلط نیفتیم!

پیش‌فرض‌های غلط، در دو جنبه فردی و جمعی بر زندگی تاثیر می‌گذارند.
جنبه فردی: ما گاهی مانند وکیل و گاهی شبیه به قاضی می‌اندیشیم. قاضی تمام مستندات را کنار یکدیگر می‌گذارد تا در نهایت تصمیم بگیرد. در مقابل وکیل نتیجه نهایی را می‌داند و در مسیر رسیدن به نتیجه مطلوبش، مستندات را جمع‌آوری کرده و کنار یکدیگر قرار می‌دهد.

جنبه جمعی: وقتی ما پیش‌فرضی داشته باشیم، ناخودآگاه محیط را بر اساس فرضیه‌ خود به گونه‌ای تنظیم می‌کنیم که اطرافیانمان کارهایی را انجام دهند که فرض ما را تأیید کنند؛ مثل آدام اسمیت که با فرض انسان به عنوان موجودی تنبل، محیط کاری را ترتیب داد که کارمندان تنبل و بی‌انگیزه به بار بیایند.

نتیجه می‌گیریم که یک پیش‌فرض غلط می‌تواند نتایج غلط را به مرحله اثبات برساند. اگر ما فرض کنیم که ایران جای مناسبی برای زندگی نیست، ایرانی را می‌سازیم جای مناسبی برای زندگی نباشد!

فرصت‌آفرین باشیم

از آن‌چه که در دسترس داریم شروع کنیم. اغلب مدیران هنگام شروع یک کار ابتدا هدف‌گذاری کرده و سپس منابع‌شان را برای رسیدن به آن هدف بررسی می‌کنند. اگر به دنبال خلق فرصت‌ها هستیم، باید این معادله را معکوس کنیم. ابتدا منابع‌مان را شناسایی کنیم، سپس ببینیم بر اساس منابع‌مان به چه اهدافی می‌توانیم برسیم و چه فرصتی می‌توانیم بیافرینیم؟

بهترین خودمان باشیم!

قطعا در پادکست بهترین خودت شو، مهم‌ترین سوال این است که چگونه بهترین خودمان باشیم؟ رضا غیابی در پاسخ به این سوال گفت ما نمی‌توانیم بهترین خودمان باشیم؛ مگر این که چرایی وجود خود در این دنیا را درک کنیم. این درک با مطالعه منابع و کتب مختلف به دست نمی‌آید؛ زیرا با مطالعه منابع فقط چرایی وجود دیگران را می‌فهمیم.
اگر می‌خواهیم علت حضور خودمان را در این دنیا درک کنیم، باید درباره لحظاتی که احساس شعف داشتیم عمیقا بیاندیشیم. به علاوه تبدیل شدن به بهترین نسخه خودمان فقط با یادگیری ممکن است. هر پدیده‌‌ای که پیش رویمان قرار می‌گیرد، سناریویی برای آزمایش کردن و یادگیری است. پس از یاد گرفتن نیز می‌توانیم سناریو‌های مطلوبی را طرح‌ریزی کنیم تا اندوخته‌هایمان را به دیگران نیز آ‌موزش دهیم.

نوشته پادکست بهترین خودت شو با حضور رضا غیابی اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

پادکست رادیو فول استک با حضور رضا غیابی

چطور مشاور‌نما‌ها را تشخیص دهیم؟

پدیده عجیبی که امروزه در دنیای کسب‌وکار به چشم می‌خورد، بیشتر بودن تعداد مشاور‌ان نسبت به کارآفرینان است! همان‌طور که انتظار می‌رود، بسیاری از این افراد مشاورنما هستند و از تجربه و مهارت لازم برای این کار برخوردار نیستند. برای این که بتوانیم به راحتی مشاور‌های متخصص و نابلد را از یکدیگر تمیز دهیم، ابتدا باید سه گروه از افراد فعال در این حوزه را بشناسیم؛ منتور، مشاور و ادوایزر.

منتور (mentor)

منتور کسی است که قبلا راه کارآفرینی را طی کرده است و از طرف باقی افراد، لقب «استاد» را می‌گیرد. در ماهیت منتور، نوعی خیرخواهی و کار داوطلبانه وجود دارد و در ازای راهنمایی استارتاپ‌ها، دست‌مزدی دریافت نمی‌کند؛ چرا که منابع مالی بسیار بزرگ‌تری دارد و به دنبال کسب درآمد از طریق منتورینگ نیست. در بعضی نقاط دنیا ممکن است منتور برای این که استارتاپ‌ها ارزش زمانش را درک کنند، مقداری پول دریافت کند؛ اما آن را مستقیما به خیریه ببخشد.

مشاور (Consultant)

مشاور بابت خدماتش به استارتاپ‌ها، دست‌مزد می‌گیرد. عموما شخصی مبادی آداب و منظم است که تمام اصول جلسات را با دقت رعایت می‌کند. به اندازه منتور خبره نیست؛ اما اهل تحقیق است. در واقع مشاور با انجام پروژه‌های تحقیقاتی و ارائه نتایج، استارتاپ‌ها را در حوزه‌های مختلف یاری می‌کند.

ادوایزر (advisor)

ادوایزرها معمولا یک رشته تخصصی دارند که در آن حیطه صاحب‌نظر هستند؛ مثلا فقط به شرکت‌های حوزه IT خدمات می‌دهند. ادوایزر عموما با شرکت‌های بزرگ همکاری می‌کند و مانند مشاور خدماتش رایگان نیست.

با توجه به سه تعریف بالا، درمی‌یابیم که یکی از عوامل زیاد شدن مشاورنما‌ها، عدم تحلیل است. از طرفی تحقیق میدانی حرفه‌ای، در دنیای کسب‌وکار ایران مفهومی ندارد. اگر هم افرادی حاضر به انجام تحلیل و تحقیق‌های اصولی باشند، تعدادشان بسیار کم است و استارتاپ‌ها بودجه کافی برای آن‌ها ندارند.

اگر اطمینان یافتیم که به دنیای کارآفرینی علاقه‌ای نداریم، چطور یک کارمند خوب باشیم؟

کارمندان، کارآفرینان و به طور کلی تمام انسان‌ها، دو هدف مشترک برای کار کردن دارند. اول امرار معاش و دوم هویت‌یابی و احساس رضایت قلبی فرد از خودش است. هدف دوم که از هدف اول بیشتر حائز اهمیت است، هیچ ارتباطی به کارمندی یا کارآفرینی ندارد. کارآفرین هم نوعی کارمند است که باید به هیئت‌مدیره، بیمه، دولت و اُرگان‌های مشابه پاسخ دهد؛ بنابراین کارآفرینی لزوما برای همه مناسب نیست. اگر سبک زندگی کارآفرینی را برای خود نمی‌پسندیم، باید به این سوال بپردازیم که چطور کارمند خوبی باشیم؟
ما باید کار خود را به منزله شخصیت خود بپنداریم؛ با این دیدگاه انجام کار بی‌‌کیفیت را در شأن خود نمی‌دانیم. از طرفی اگر کار را به چشم ابزاری برای خودسازی ببینیم، دیگر به شکل افراطی از سواستفاده کارفرما نمی‌ترسیم.

برای انتخاب اولین محل کار، چه نکاتی را باید در نظر بگیریم؟

نداشتن تجربه کافی و ذات غیر‌قابل‌پیش‌بینی کار، باعث می‌شوند اولین تجربه کاری عموما ناخوشایند باشد. نباید از این ناخوشایندی فرار کنیم؛ بلکه در عوض لازم است عجله را کنار بگذاریم و به ارزیابی هر فرصتی بپردازیم که پیش رویمان قرار می‌گیرد.
می‌توانیم با کارآموزی در مکان‌های مختلف بلوغمان را افزایش دهیم. سپس زمانی که نسبت به کارمان بی‌احساس هستیم و درگیر هیجانات منفی مثل خشم نیستیم، با منطق درباره شغلمان قضاوت کنیم. آیا درآمد مورد نیاز ما را تأمین می‌کند؟ آیا منافع دلخواهمان را دارد؟ آیا با تیم هماهنگ هستیم؟ اگر جواب تمام این سوالات منفی بود، به سمت یک فرصت شغلی جدید می‌رویم.

فریلنسری برای چه گروه از افرادی خوب است و فریلنسر موفق کیست؟

رضا غیابی در پادکست رادیو فول استک گفت که به عقیده او، فریلنسری یک چهار‌راه و یک برهه زمانی است که هر فردی باید از آن عبور کند. این چهار‌راه برای کسانی مناسب است که به دنبال هیاهو و دردسر نیستند، تخصص قابل‌فروشی دارند و می‌خواهند نت‌ورک‌شان را بهبود ببخشند. بزرگ‌ترین اشکال فریلنسری، مقیاس‌پذیر بودنش است. فریلنسرها حداکثر می‌توانند به اندازه «زمان×توان» خود کسب درآمد کنند.

چرا بعضی کارفرماها از ایجاد فرصت‌های بیشتر برای کارمند هراس دارند؟

کارفرمایان باید به فکر کسانی باشند که سال‌ها در جفت اهدافشان کار کرده‌اند. یک کارمند با ۲۰ سال تجربه کاری، باید حق نه گفتن به بعضی درخواست‌ها و مشارکت در چشم‌انداز شرکت را داشته باشد!
به طور کلی دو نوع ارتباط بین کافرما و کارمند شکل می‌گیرد. نوع اول برای کارفرمایانی است که از پیشرفت کارمند هراس دارند؛ اما نوع دوم همان ارتباط سالم بین یک کارفرما و کارمند است.

1. داد‌و ستد تکرارشونده: تنها زمانی با یکدیگر کار می‌کنیم که سود مالی داشته باشیم.
2. وفاداری: با وجود گزینه‌های بهتر و سود‌های بیشتر، یکدیگر را برای همکاری انتخاب می‌کنیم.

تمرکز در استارتاپ چه نقشی دارد؟

در تعریف استراتژی، سه سوال مهم وجود دارد:

• چه کار باید بکنیم؟
• چه کار نباید بکنیم؟
• با چه ترتیبی قدم برداریم؟

به غیر از مباحث استراتژی، در زمینه برندینگ نیز همواره توصیه می‌شود کاربر خدمات یا محصول ما را فقط با یک ویژگی شاخص بشناسد. گسترش کسب‌وکار فوق‌العاده است؛ اما نباید صرفا در مسیر پول و بین‌‌صنعتی باشد. اولویت این است که به فکر ارائه یک خدمت مشخص به یک پرسونای مشخص باشیم.

چه زمانی در کسب‌وکار پیوت (Pivot) داشته باشیم؟

برای این که بهترین زما‌ن‌سنجی پیوت در کسب‌وکار را داشته باشیم، باید به این دو سوال پاسخ دهیم.
１. آیا تیم ما با یکدیگر عالی کار می‌کنند؟
２. آیا به خوبی کسب درآمد می‌کنند؟
تنها زمانی که پاسخ سوال اول مثبت و دومی منفی باشد، پیوت باید رخ دهد؛ یعنی زمانی که نحوه حرکت اعضای تیم درست و فقط جهت حرکت‌شان نادرست است.
اگر جواب هر دو سوال مثب بود هیچ نیازی به پیوت نیست. اگر هم جواب هر دو سوال منفی بود به طور بنیادین باید درباره وجود استارتاپ‌ تفکر کنیم!

نوشته رضا غیابی میهمان پادکست رادیو فول‌ استک و سکان آکادمی اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

اپیزود ۱۶ پادکست کاربانک | چرا کار می‌کنیم؟

اپیزود ۱۸ پادکست کاربانک | چرا بعضی تیم‌ها مؤثر کار نمی‌کنند؟

اپیزود ۱۶ پادکست فرابانک

چرا کار می‌کنیم؟

نخستین فرضیات درباره چرایی کار کردن انسان

اولین شخصی که به سوال چرا کار می‌کنیم یک پاسخ مشخص داد، پدر علم مدیریت، یعنی آدام اسمیت بود. حدودا ۲۰۰ سال پیش آقای اسمیت فرضیه خود را درباره چرایی کار کردن مطرح کرد. وی معتقد بود انسان بالذات موجودی تنبل است و هیچ دلیل به جز کسب درآمد انسان را به کار کردن وا‌نمی‌دارد. این ایده مثل تمام ایده‌های خوب و بد دیگر، به صورت ناخودآگاه مردم را تشویق کرد تا در جهت اثبات آن قدم بردارند.
خود آدام اسمیت یک کارخانه‌ پین‌سازی با ۱۲ کارگر مرد داشت. این ۱۲ مرد به مدت ۳۰ سال، روزانه ۸ ساعت، مفتول‌های فلزی را به اندازه مساوی می‌بریدند. دور از انتظار نیست که این کارگرها در طول زمان تبدیل به افرادی بی‌انگیزه، تنبل و همچون ماشین شده بودند؛ دقیقا همان‌طور که جناب اسمیت تصور می‌کرد!
تئوری اسمیت حدودا برای ۱۰۰ سال اجرا شد. بعد از آن نیز آقایی به نام تیلور روی نظریه اسمیت صحه گذاشت و معیارهای اندازه‌گیری عملکرد و نظریه ساختار شکست کار (Work breakdown structure) را ارائه کرد.
یکی از نخستین کسانی که فرض صفر آدام اسمیت را رد کرد، استاد روانشناسی و اقتصاد، بری شوارتز بود. شوارتز این ایده را در میان گذاشت که خودمان تفکر کنیم و علت کار کردنمان را بیابیم؛ علتی به غیر از اجبار و کسب درآمد که برای کار کردن به ما انگیزه بدهد.

چطور علت کار کردن خود را بیابیم؟

اول؛ به جای این که مدام به خودمان تلقین کنیم که ناگزیریم کار کنیم، باید خوبی‌ها و اهداف شغلمان را بجوییم. از خودمان بپرسیم شغل ما چطور به بقیه انسان‌ها کمک می‌کند؟ به جز پول چه غایتی داریم که اثری از ما در این دنیا به جا می‌گذارد؟ پاسخ این سوال‌ها می‌تواند بسیار عمیق باشد و به چرایی وجود ما برگردد.
دوم؛ آخرین باری که از انجام کاری هیجان‌زده شد‌ه‌‌ایم را به یاد آوریم. سپس فکر کنیم در چه شرایطی آن کار را انجام دادیم؟ به زبان ساده، باید اشتیاق خود را کشف کنیم.
این یک معادله ساده است:
افرادی که برای کارشان شوق ‌و ذوق دارند، درآمد بیشتری به دست می‌‌آورند و در نهایت عاقلانه‌تر هم خرج می‌کنند.

چرا نباید برای کار کردن، اولویت را پول قرار دهیم؟

شاید با شنیدن اپیزود ۱۶ و ۱۸ پادکست کاربانک، تصور کنید این سخنان فقط برای افراد مرفه جامعه کاربرد دارد؛ اما سخت در اشتباه هستید. نکته اینجاست که وقتی به صفر می‌رسیم و تمام منابع مالی‌ خود را از دست می‌دهیم، دقیقا در همین نقطه باید از اولویت‌گذاری پول خودداری کنیم. بی‌توجهی به پول و تمرکز روی موقعیت‌ها، می‌تواند وضعیت‌ مالی ما را بهبود ببخشد! نقاش معروف ونگوگ، مثالی عینی است که این موضوع را به اثبات می‌رساند.
ونگوگ در یکی از نامه‌هایی که برای برادرش نوشته بود، گفته بود که به خاطر شرایط مالی نامطلوب به مدت سه روز غذا نخورده است. برادر بزرگ‌ترش نیز مقداری پول برای این نقاش معروف فرستاد. ونگوگ در شرایطی که گرسنه بود، پول‌هایش را برای خرید قلموی جدید خرج کرد!
این داستان به ما نشان می‌دهد که چطور افراد زمانی که در وضعیت مالی ضعیف هستند، مغزشان به تکاپو میفتد. در مقابل افراد مرفه باید با چالش خلاق ماندن و فرصت‌طلب نشدن دست‌وپنجه نرم کنند؛ بنابراین وضعیت نامطلوب مالی، باعث می‌شود اولویت‌ها و موقعیت‌های دیگری را ببینیم و چه بسا از طریق آن‌ها درآمدمان را چندین برابر کنیم.

اپیزود ۱۸ پادکست کاربانک

چرا بعضی از تیم‌ها مؤثر کار نمی‌کنند؟

اپیزود ۱۸ پادکست کاربانک، منحصرا به این موضوع پرداخت که چگونه به کارهایمان در سازمان اثر ببخشیم. پاسخ کوتاه این سوال، «فرهنگ لیدرشیپ صحیح» است؛ اما لازم است درباره نحوه ایجاد و الزامات این فرهنگ بیشتر توضیح دهیم.

فرق بین رهبر و مدیر چیست؟

لیدر یا رهبر، یک فرد نیست؛ بلکه یک نقش است. همه افراد سازمان می‌توانند در بعضی از موقعیت‌ها، نقش لیدر را بر عهده بگیرند. نکته اینجاست که بسیاری از افراد رهبر را با مدیر اشتباه می‌گیرند.
مدیر وظایف مشخصی مثل سازمان‌دهی، نظم‌دهی و سیستم‌سازی دارد؛ اما دنیای وظایف رهبر گسترده‌تر و عمیق‌تر است. یک رهبر موفق باید به طور مداوم چرایی کار کردن، علت وجود داشتن و انگیزه پایدار افراد را به آن‌ها یادآوری کند و از همه مهم‌تر، به باقی افراد سازمان احساس امنیت بدهد.

چطور از لیدرشیپ استفاده کنیم؟

برای پاسخ به این سوال، باید کمی به مباحث فیزیولوژی و روان‌شناسی نفوذ کنیم. ذهنیت و بدن انسان‌ها، به طور خودکار رفتار‌هایی را دنبال می‌کنند که در حفظ بقای ما مؤثر باشند. اندروفین، دوپامین، سروتونین و اکسی‌توسین چهار تا از هورمون‌هایی هستند که در فرهنگ لیدرشیپ‌ نقش دارند. این چهار هورمون در زمان خوشحالی و رضایت ما ترشح می‌شوند.
اگر بخواهیم به طور مختصر به کارکرد هر یک اشاره کنیم، می‌توان گفت اندورفین خستگی و درد فیزیکی را کاهش می‌دهد. دوپامین اشتیاق اتمام یک کار را در ما به وجود میاورد. سروتونین هورمون رهبری است و زمانی ترشح می‌شود که احساس افتخار می‌کنیم. اکسی‌توسین نتیجه نزدیکی فیزیکی به انسان‌ها است؛ به همین علت در فضاهای خلاقانه محیط طوری طراحی می‌‌شود که افراد در نزدیکی یکدیگر کار کنند.
وجود این چهار هورمون در لیدرشیپ، ثابت می‌کند که حس رهبری در جهت بقای ما است. رهبری معنایی جز ایجاد احساس امنیت ندارد. هرچه‌ بتوانیم دایره امنیتی که برای دیگران ایجاد می‌کنیم را گسترش دهیم، رهبر لایق‌تری خواهیم بود. با این دیدگاه متوجه می‌شویم که فرهنگ لیدرشیپ صحیح که به کارایی مؤثر سازمان‌ها می‌انجامد، از طریق فداکاری اعضای سازمان برای یکدیگر شکل می‌گیرد.

چطور افراد مدیر به افراد رهبر تبدیل شوند؟

اینجای مطلب، ممکن است این سوال برایتان پیش بیاید که چگونه تمام مدیرها را به رهبر تبدیل کنیم؛ اما این پرسش از ریشه غلط است. از خوبی‌های فرهنگ لیدرشیپ و رهبری گفتیم؛ اما افراد مدیر هم لازمه سازمان و جامعه هستند.
اگر همه افراد لیدر یا رهبر باشند و چرایی کار کردن ما را توضیح دهند، چه کسی درباره چگونگی کار کردن خواهد گفت؟ قطعا نقش مدیر و رهبر مکمل یکدیگر هستند و نمی‌توانیم الزام وجود هیچ‌کدام را انکار کنیم.

چطور به نقش لیدرشیپ یا رهبر نزدیک‌ شویم؟

اگر قصد داریم به نقش یک رهبر نزدیک‌ شویم، دو طرز فکر مهم را باید به کار ببندیم.

• ۱. مشتری مهم‌تر از کارمند نیست. مواظب تیم‌ خود باشیم، از جان و دل برایشان مایه بگذاریم و آن‌قدر به آن‌ها احساس امنیت دهیم تا فرصت خلاقیت داشته باشند.
• ۲. مشتری و کارمند، هر دو انسان هستند. هیچ‌گاه کارمند‌ها را به مثابه منابع یا سرمایه شخصی خود نبینیم؛ چرا که احساس سؤاستفاده را به آن‌ها القا می‌کنیم. سرمایه قابل خرید‌وفروش است؛ اما چنین چیزی به دور از شأنیت انسانی است.

نوشته رضا غیابی میهمان پادکست کار بانک | چرا کار می‌کنیم؟ اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

در این پادکست با رضا غیابی, یکی‌ از دوستان جدید و عزیز من آشنا می شوید. من به رضا لقب “کلانتر محله” دادم چون که یک آقای کار آفرین و خوش فکری هستند که در حوزه های مختلف فعالیت های جالب و نوآوری انجام میدهند و تقریبا با تمام تهران دوست هستند.

یکی‌ از صفات رضا این هست که یک شکموی خوبی‌ هستند و قدر و احترام غذا رو دارند و لذت خوردن رو به چشم حقارت نگاه نمیکنند.در این پادکست رضا در مورد دوران کودکی و خاطرات آن زمان با ما گپ می زند … آن زمانهای که او برخلاف امروز بچه توپولی بود و با خوراکی به خودش جایزه می داد و در مورد یک غذای مشتی هم برایمان حرف میزند که در دوران دانشجویش خاطره ساز شده است.

با ما و رضا در این پادکست همراه بشوید تا حرفهای جالب این کارآفرین باحال را بشنوید و ببینید که رضاکه مثل خیلی از ماها سرش خیلی شلوغ است برای لذت بردن از زندگی و تفریح چه برنامه های جالب و خاص خودش را دارد. اگه دلتون خواست خوشحال میشم که کامنت بگذارید، و اگه خوشتون اومد از این پادکست حتما با دوستا و فامیل شریک بشید لطفا.

آزیتا هوشیار – میزبان پادکست انجیر و به

نوشته رضا غیابی میهمان پادکست انجیر و به: داستان کلانتر محل و دونه انار اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.

اپیزود ۲۳ پادکست کاریا با حضور رضا غیابی:

عامه مردم نسبت به پتانسیل‌های موجود در ایران بینش کافی ندارند!

عامه مردم ایران، چه نکته خطیری را درباره کشورشان نمی‌دانند؟ این یکی از نخستین سوال‌هایی بود که در اپیزود ۲۳ پادکست کاریا مطرح شد و پاسخ آن، «فرصت‌های کشف‌نشده» بود. عموم مردم جامعه، پتانسیل‌های ایران را ناچیز می‌پندارند و تصور درستی از عظمت واقعی آن‌ها ندارند. در پی این نا آگاهی، ارزش بومی‌‌سازی نیز تقلیل می‌یابد.
بخش اعظم جامه تمایل دارند در سطح جهانی عمل کنند و بیاندیشند؛ در حالی که بومی‌سازی می‌تواند پیشرفت‌های بزرگ‌تری را برای جامعه ایرانی رقم بزند.

برقراری ارتباط میان افراد، فاقد یک نظام مشخص است

قدرت برقراری ارتباط اثربخش و سودمند میان افراد، یک مهارت کاربردی است؛ اما نمی‌‌توانید برای اجرای این مهارت، از سیستم معینی تبعیت کنید. ماهیت عمل شبکه‌سازی بین افراد، پرآشوب و غیرقابل‌پیش‌بینی است.
هیچ‌گاه نمی‌توانید از نتیجه آشنایی دو فرد با یکدیگر به اندازه کافی اطمینان یابید؛ بنابراین چاره‌ای ندارید به جز این که ریسک‌ها را بپذیرید. برای این که احتمال موفقیت ریسک‌هایتان افزایش یابد، باید قدرت ارزیابی یا همان حس‌ ششم‌ خود را توسعه ببخشید.
بهترین راه تقویت حس ششم، این است که خودتان را به طور مداوم در معرض اخبار روز دنیا و آشنایی با افراد مختلف قرار دهید؛ خروجی این عادت، کشف ترکیب‌های ایده‌آل افراد و سرمایه‌گذاران در کنار یکدیگر است.

نیاز داریم فرهنگ حرکات جمعی داوطلبانه را در جامعه جا بیندازیم

یکی از موارد جامعه ما که نیاز به بهبود و فرهنگ‌سازی دارد، انجام کارهای داوطلبانه با اهداف اجتماعی است. متاسفانه درصد بالایی از افراد برای انجام هر کاری، صرفا کسب درآمد مالی یا منافع بزرگ کوتاه‌مدت را معیار قرار می‌دهند؛ در صورتی که برای پیشرفت جامعه، اهداف جمعی باید جایگزین اهداف شخصی شوند.
کارهای داوطلبانه نه تنها در مسیر نفع جمعی هستند؛ بلکه فرصتی هستند که می‌توانیم از طریق آن‌ها چشم‌انداز رویایی و تغییرات مطلوب‌مان را در جامعه ایجاد کنیم.

اشاعه فرهنگ درست سازمانی، باید در سطوح اولیه تحقق یابد

یکی دیگر از مباحث پادکست کاریا در اپیزود ۲۳، رعایت اصول اخلاقی در استارتاپ‌های ایرانی بود. منظور از اخلاق، اصولی است که مستقل از فرهنگ در تمام نقاط دنیا درست تلقی می‌شوند؛ ما نیز باید تلاش کنیم تا چنین اصولی را به اجرا در بیاوریم.
برای این که فرهنگ سازمانی منطبق بر اصول اخلاقی شکل بگیرد، یک بازه زمانی طلایی و محدود وجود دارد. اگر بتوانیم در ابتدای مسیر که تعداد اعضای سازمان کم است فرهنگ کار تیمی، مشارکت ایده‌ها، نفع جمعی و دوری از حاشیه‌پردازی را ترویج دهیم، پس از توسعه سازمان نیز این اصول اخلاقی رعایت می‌شوند. در مقابل استارتاپی که نخستین اعضا و مسئولان آن از اصول اخلاقی درستی پیروی نکرده باشند، این مسیر غلط را در مقیاس بزرگ نیز ادامه خواهند داد.

نوشته رضا غیابی میهمان پادکست کاریا اولین بار در وب‌سایت شخصی رضا غیابی. پدیدار شد.